Γιά πολλούς έχει γίνει συνήθεια να ταξιδεύουν με πυξίδα την γεύση. Στην Πελοπόννησο με τις τσακώνικες μελιτζάνες, στην Κρήτη για ντάκο και γαρδούμια, στον Βόλο για τσιπουροκατάνυξη, στην Κέρκυρα για σοφρίτο και αν συνεχίσω να ξεδιπλώνω αυτήν την γευσο-γεωγραφία δεν φτάνουν χίλιες σελίδες.
Και μαζί με τις γεύσεις πάνε και οι εικόνες και ο χρόνος.
Μπορούμε να διηγηθούμε την ζωή μας με αυτό τον τρόπο, και την πιο εσωτερική ζωή μας, τους έρωτες πρώτα απ'όλα, τα νιάτα μας ή τα γηρατιά μας, τον πόθο μας και τους φόβους μας.
Μα σκεφτήτε τι μπορεί να διηγηθούν αυτοί οι τόποι για όσους έχουν περάσει και έχουν χαράξει , πάνω σε ένα τραπέζι με σουγιά ένα όνομα, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ένα γέλιο, ένα πρόσωπο.
Αυτές οι ταβέρνες , τα καφενεία, οι σερβιτόροι και οι ταβερνιάρηδες αν είχαν χρόνο να αφήσουν την κουτάλα και να πιάσουν το μόλύβι θα προσέφεραν ένα μοναδικό έργο.
Με λίγη φαντασία, και όχι μόνο, μπορούμε να βοηθήσουμε σε αυτό το έργο.
Της ταβέρνας οι λυγμοί λοιπόν......